سبد سفارش شما خالی است!

خاندان کرد اردلان در سال 564 هـ . ق در کردستانات مرکزی و جنوبی سلسله‌ای را بنا کردند که هفت قرن تداوم داشت. شاهزاده، از اعقاب نصیرالدوله، آخرین پادشاه مروانی دیار بکر، بود که در شهر زور در میان گورانیان منطقة پلنگان مستقر شد. او را نخست تجسم ثانی دانستند، اما بعدها به بابا اردلان شهرت یافت. در این دوره، خاندان اردلان بزرگ‌ترین قبیلة یکجانشین کشور بود. در قرون بعدی فرمانروایان اردلان توانستند استقلال خود را حفظ کنند و به نام آنان سکه ضرب و خطبه خوانده می‌شد. آنها هم‌چنین قلمرو خود را گسترش دادند. حاکم‌نشین اردلان در پیچ و خم‌های اختلاف بین امپراتوری‌های ایران و عثمانی، اگرچه بخش عثمانی سرزمین خود را از دست داد، توانست تا سال 1246 به حکومت خود ادامه دهد. نگارنده در کتاب حاضر، به معرفی این خاندان کرد پرداخته و به سلطنت خسرو دوم، خسروخان بزرگ توجه زیادی نموده است؛ او که در سایة پسرعموی مشهورش ـ کریمخان زند ـ و به قدرت رسیدن قاجار، که پایانی بر سلسلة شاهزاده‌گان اردلان بود، قرار گرفت.