سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در این کتاب، سیر رویکردهای نشانه شناختی اجرای تئاتری را از تحلیل ساخت‌گرایان "مکتب پراگ" و نشانه تئاتری در دهه 1930 تا نظریه‌های جاری در باب رمزگان، متن و گفتمان پی می‌گیرد. وی پس از به دست دادن الگویی از ارتباط تئاتری و بررسی عرصه‌های مختلف (از جمله نشانه شناسی حرکات، روابط مکانی، قراردادهای تئاتری، دریافت مخاطب و نظایر آن) توجه خواننده را به ساختار و منطق درام و تحلیل گفتمان دراماتیک جلب می‌کند و رویکردی خاص به نشانه شناسی تئاتر عرضه می‌نماید. نویسنده معتقد است که متون دراماتیک را باید به روش ویژه‌ای تقطیع کرد، و به این ترتیب نوعی "درام شناسی" به دست می‌آید که صرفا اقتباس از روایت شناسی یا بوطیقای ادبی به مفهوم عام آن نیست. وی تصریح می‌کند: "هدف این کتاب آن بوده است که طرحی ـ بسیار مشروط ـ از قلمرو حوزه‌ای دیالکتیکی و هنوز تثبیت نشده ارائه کند ـ نوعی بوطیقای نشانه شناختی که با گسترده‌ترین طیف قواعد حاکم بر درک ما از تئاتر و درام سر و کار دارد ـ ....".