سبد سفارش شما خالی است!

یکی از تحولاتی که دوران صفویه را در تاریخ ایران ممتاز کرده، تغییر مذهب از تسنن به تشیع است که طبیعتا با دشواری‌های خاص خویش همراه بوده است. در این دوره به دلیل توجه حکومت صفوی به عنصر مذهب و استفاده‌ی ابزاری از آن به ویژه در توسعه‌ی دامنه‌ی قدرت حکومت مرکزی مسائل قابل توجه وجود دارد. تاثیر دولتمردان و معتقدان به هرم قدرت صفوی در پیش‌برد اهداف سیاسی این سلسله از جمله‌ی این موارد است. در این دوران از جمله افرادی که در تسهیل امور و تحکیم پایه‌های قدرت صفوی نقش داشتند دو تن از کرمانیان بوده‌اند که نویسنده در کتاب حاضر به شرح حال آن‌ها پرداخته است؛ یعنی "امیرنظام الدین عبدالباقی الحسینی" و "میرشمس‌الدین محمد" متخلص به "فهمی" که هریک از عالمان عصر خویش به شمار می‌رفتند. به طوری که بخشی از انگیزه‌ی حکومت، برای انتخاب آن به سمت وزارت، همین علم و آگاهی بوده است. امیرنظام‌الدین از نامورانی است که "همه‌ی قبیله‌ی (او) عالمان دین بودند"، و مانند جد بزرگوارش، شاه نعمت الله ولی امیر سلسله‌ی شاه نعمت‌اللهی ـ از کمال فضل و معرفت برخوردار بود. محدوده‌ی زمانی کتاب حاضر از سالیانی قبل از تشکیل حکومت صفوی تا پایان دوره‌ی سلطنت سلطان محمد خدابنده (996 هـ . ق) را شامل می‌شود. کتاب از سه بخش تشکیل شده است. نویسنده بخش نخست، به اجمال، اوضاع سیاسی ایران در دوره‌ی صفویه از آغاز تا عصر سلطان محمد خدابنده را شرح داده و در بخش دوم اوضاع سیاسی و اقتصادی کرمان را در دوره‌ی صفویه بررسی کرده است. در بخش سوم نیز شرح احوال دو وزیر مذکور درج گردیده است.