سبد سفارش شما خالی است!

استعمارگری (colonialism)، سلطه و فرمانروایی مستقیم سیاسی تحمیلی از سوی کشوری بر سرزمینی دیگر است که به آن سرزمین "مستعمره" می‌گویند. آغاز عصر استعمار در تاریخ جهان را با اکتشافات دریایی و رونق سفرهای دریایی برای کشف سرزمین‌های جدید مرتبط می‌دانند. در اواخر سده‌ی پانزدهم میلادی (1492) کریستوف کلمب، دریانورد ایتالیایی در خدمت دولت اسپانیا با چند کشتی به قصد سرزمین هند بادبان کشید. هرچند وی به هند نرسید بلکه به سرزمینی ناشناخته قدم گذاشت که بعدها قاره‌ی آمریکا نام گرفت، اما این حضور سرآغاز عصر جدیدی در تاریخ بشر شد که به "عصر استعمارگری" مشهور شده است. در آن زمان افزون بر اسپانیایی‌ها، پرتغالی‌ها و انگلیسی‌ها، فرانسوی‌ها و هلندی‌ها نیز چنین سفرهای ماجراجویانه‌ای را آغاز کرده بودند. آمریکای شمالی و جنوبی، آفریقا و آسیای جنوبی از جمله سرزمین‌هایی بود که اروپاییان را به سوی خویش می‌کشید. پس از مدتی حرکت‌های استعماری کند شد، اما در دهه‌ی 1870 عصر استعمارگری با شدت تمام بازگشت؛ این بار در تلاشی تازه برای بهره‌کشی از سرزمین‌ها، ثروت‌ها و مردمان کم‌تر توسعه‌یافته آغاز شد. آمریکا، ترکیه (عثمانی) و ژاپن به اروپاییان پیوسته بودند. در نیمه‌ی قرن بیستم که حفظ امپراتوری‌ها زیان‌بار شد، این قدرت‌ها به تدریج از بین رفتند و بخش‌های وابسته به آن‌ها جای خویش را به کشورهای مستقل دادند. نگارنده در کتاب حاضر با بررسی این خط سیر تاریخی، روند شکل‌گیری کشورهای استعمارگر و مستعمرات آن‌ها را دنبال کرده و چگونگی پایان یافتن عمر امپراتوری‌ها را نیز ترسیم می‌کند. نویسنده، پایان استعمارگری را عصر بازسازی جهان می‌پندارد.