سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، پژوهشی است که هدف آن بررسی تلاش‌های نادر، این شاه افسانه‌ای، برای مشروعیت قانونی پس از تکیه‌بر تخت فرمانروایی است. نادر در آغاز کار سعی کرد ارتباط میان مذهب و سیاست را از نو تعریف کند؛ ارتباطی که در ایران منجر به شکل‌گیری حکومت صفویان شده بود. صفویان مشروعیت حکومت خود را از ادعای انتساب به امام هفتم و دفاع از شیعه‌ دوازده‌امامی اخذ کرده بودند. نادر در پی دو راهبرد مشروعیتی جدید بود: ابتدا او مذهب شیعه را به سنی اسلامی به‌عنوان پنجمین مکتب از فقه اسلامی - که ویژگی‌های یکسانی با چهارمین فقه اهل سنت داشت- تغییر داد. این تغییر به او امکان داد تا مانند حکمرانان مغول و عثمانی، جایگاه فرمانروای سنی بزرگ‌ترین جامعه‌ شیعی را به دست آورد. به‌علاوه، با تلقی خود به‌مثابه‌ یکی از مردمان نجیب‌زاده ترکمن، لایق حکمرانی نموده بود؛ تعبیری که برای برجسته کردن ارتباط گسترده خاندانش با دیگر حاکمان مسلمان ترک نژاد طراحی کرده بود.