سبد سفارش شما خالی است!

فروغ فرخزاد در میان شاعران پس از نیما، چهره‌ای است که با آثار دوران کمال خود به نگرش و تکنیک ویژه‌ای دست می‌یابد و هر دو رسالت فردی و اجتماعی شاعر واقعی را به انجام می‌رساند. او با شناخت واقعیت‌های درونی و بیرونی خود، زوال را به مثابه درونمایه اصلی آثارش کشف کرد و خودسرایی را به مثابه مهم‌ترین ویژگی تکنیک و ساختار شعرش پذیرفت. در کتاب حاضر به شرح و توضیح دیالکتیک شعر و زندگی فروغ در تکنیک شعری او پرداخته شده است.