سخنورزی
در نمایشنامة سخنورزی، زن سخنوری با نام «ویوین بهرینگ «VIVAN BEARING»، سرطان پیشرفتة تخمدان دارد. او استاد شعر قرن هفدهم انگلیس به ویژه شعر «جان دان» است ـ شاعری که به قول جیسن، چنان پیچیده سخن میگوید که زبان شکسپیر در برابر زبان او همچون نوشتههایی است که امروزه مردم در کارتهای تبریک الکترونیکی برای هم میفرستند. ویوین پذیرفته تا زمانی که زنده است، خود را به دست پژوهشگران بسپارد تا بر روی او آزمایشهای گوناگونی انجام دهند. خواندن نمایشنامة سخنورزی همچون سربی سنگین، تن و روان آدمی را به ژرفای تیرگی میکشد. نام نمایشنامه بر این اساس انتخاب شده که سخنور کسی است که بتواند سخن را بورزد و وقتی چنین کرده حتی در دم مرگ، سخنوری و سخنورزیاش حکم به زیستن او میکند.