سبد سفارش شما خالی است!

توصیفی از اشعار عاشقانه موجود در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی و جایگاه حجاب و عفت زنانه در این قبیل از اشعار است. در این اثر به بررسی تجلی جلوه‌های عفت و پاکدامنی زنان در داستان‌های عاشقانه شاهنامه پرداخته شده و توجه فردوسی به این مقوله در کتاب مذکور، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نویسنده نخست به پیشینه حجاب و عفاف در زنان ایران از زمان تاریخ ایران باستان و نیز دوران ورود اسلام به ایران اشاره کرده و معتقد است که زنان ایرانی همواره دارای پوش مناسب و فرهنگ عفت مورد قبول بوده‌اند. وی آن گاه با توجه به برخی از اشعار شاهنامه به وجود مصادیق مختلف عفت زنانه در اشعار و داستان‌های عاشقانه مندرج در این کتاب اشاره کرده و نمونه‌هایی از عفت زنان قهرمان موجود در این اشعار اسطوره‌ای را منعکس نموده و معتقد است که ابوالقاسم فردوسی به این مقوله اعتقاد داشته و برای آن اهمیت قائل بوده است.