سبد سفارش شما خالی است!

بزرگ‌ترین کوچ عشایر به مناطق مختلف ایران از زمان شاه عباس صفوی آغاز شد. کوچ بعدی عشایر به مناطق اطراف تهران، در زمان آقا محمدخان قاجار بود که تهران را به عنوان پایتخت برگزید. این جابجایی‌ها، برخی علل سیاسی داشت و از سوی شاهان بر عشایر تحمیل می‌شد و برخی دیگر داوطلبانه بود. از جمله مهاجرت داوطلبانه گروهی از کردها و لرها در زمان محمد شاه قاجار به شهر هشتگرد در آن زمان، قریه‌ای کوچک بود. کتاب حاضر به بررسی چرایی و چگونگی مهاجرت گروهی از کردها به این منطقه کوچک و انگیزه ماندگاری آن‌ها بر اساس منابع مستند و روایت‌های محلی می‌پردازد. بافت فرهنگی این مهاجران به گونه‌ای که چالش‌های گوناگون زیست محیطی، طی نسل‌های متوالی نه تنها آن‌ها را به ترک منطقه ترغیب نکرد بلکه اتحاد و انسجام آن‌ها را به همراه داشت.