سبد سفارش شما خالی است!

در کتاب حاضر سعی بر آن است تا با زبانی ساده، به این پرسش پاسخ داده شود که آینده‌پژوهی چه نسبتی با برنامه‌ریزی و به طور خاص با برنامه‌ریزی استراتژیک دارد. در این راستا، نگارنده بیان کرده است که ظهور علم مدیریت استراتژیک در دهة 1960 م. درست مقارن با ظهور روش‌ها و تکنیک‌های نوین و علمی پیش‌بینی، در قالب علم آینده‌پژوهی بود. شکل‌گیری مدیریت استراتژیک و گرایش سازمان‌ها به تدوین استراتژی‌های بلندمدت موجب شده بود تا سازمان‌ها آشکارا دریابند که در محیط‌های رقابتی و پیچیدة جدیدی که فراروی آنها قرار دارد، دیگر نمی‌توانند با طناب برنامه‌های کوتاه و میان‌مدت به چاه رقابت‌های جهانی فزاینده بروند و روش‌ها و ابزارهای سنتی پیش‌بینی که مبنای عمل برنامه‌ریزان سازمان‌ها تا آن زمان بود، دیگر نمی‌تواند جواب‌گوی پیش‌بینی محیط‌های پویا و پیچیدة رقابتی، آن هم در شرایطی باشد که علم و فناوری به سرعت تغییر می‌کند. بنابراین، همچنین که علم مدیریت استراتژیک در دانشکد‌ه‌های مدیریت رشد می‌کرد، علم آینده‌پژوهی نیز در اتاق‌های فکری چون «اندیشگاه رند» سرگرم ابداع روش‌ها و ابزارهای علمی پیش‌بینی آیندة بود. لازم به ذکر است، کتاب با کاریکاتورهای مرتبط با متن همراه است.