سبد سفارش شما خالی است!

مجموعة حاضر سرودة «غلام‌حسین عمرانی» است که در اواخر دهة 50 به صورت کمرنگ در برخی نشریات متداول فرهنگی دیده می‌شد. نام این شاعر در دهة 60، پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به تدریج نام غلام‌حسین عمرانی به منزلة شاعری کنجکاو و جست‌وجوگر لحظه‌های شاعرانه در دهة 60 و 70 بر سر زبان‌ها افتاد. اغلب سروده‌های وی در قالب غزل، نیمایی و سپید است و با گذشتة فرهنگی زبان فارسی اتصال دارد. شعرهای او از تلقی جامعه‌گرایانة معمول دهه‌های پس از انقلاب اسلامی، دور است و در عوض، طبیعت‌گرایی و عشق‌ورزی به زبان کهن فارسی از ویژگی‌های بارز شعرهای اوست. پاره‌ای از عناوین شعرهای او عبارت‌اند از: همسفر، شاخة تازة شعر؛ رایحة قدسی؛ شعر من؛ به سوی غزل؛ مرا ببرید؛ نقد حیات؛ آتشکده؛ از جنس بهار؛ همسایة دریا؛ صفای بوتراب؛ حماسه در تغزل؛ و حرف دلم شبیه غزل‌های حافظ است.