سبد سفارش شما خالی است!

منوچهری دامغانی شاعر نام‌آور قرن پنجم هجری، از جمله شاعرانی است که در حوزه ادبیات به‌عنوان شاعر طبیعت و مبدع مسمط از وی نام برده می‌شود. مسمط یکی از قالب‌های شعر فارسی است که در این قالب منوچهری توانست ابیاتی را که مسجع و چهارخانه بودند توسعه دهد و به‌صورت مسمط درآورد. با مطالعه دیوان این شاعر با صحنه‌ای روبرو می‌شویم که سراسر شادی و سرور است و این صحنه به ندرت در دیوان اشعار دیگر شاعران دیده می‌شود. در کتاب حاضر آرایه‌های بدیعی در دیوان منوچهری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.