سبد سفارش شما خالی است!

شرح و تبیین دیدگاه‌های امام خمینی پیرامون مبانی فقهی انقلاب اسلامی ایران است. نویسنده دراین راستا، مبانی فقهی متعددی را مطرح کرده که مهم‌ترین آن‌ها امر به معروف و نهی از منکر می‌باشد. براساس اندیشه سیاسی شیعه، حاکمیت، اصالتاً و بالذات از آن خداوند است. این حاکمیت از طرف خداوند به پیامبر اسلام(ص) و ائمه معصومین(ع)، تفویض شده است. بر همین مبنا مشروعیت حکومت پیامبر اسلام(ص) و ائمه(ع)، ناشی از تفویض خداوند به ایشان است. از این‌رو، تمامی حکومت‌هایی که ناشی از اذن الهی نباشند، مشروعیت ندارند. از آن‌جا که این اندیشه بر تغییر ساختار قدرت و به‌ویژه رهبری آن تأکید دارد، اندیشه‌ای انقلابی به‌شمار می‌آید. امام خمینی براساس نظریه امامت، تمامی حکومت‌های بعد از پیامبر(ص) تا عصر حاضر، به جز دوره کوتاه حکومت امام علی(ع) و امام حسن(ع) را حکومت جور می‌داند و بر مشروعیت حاکمیت معصوم در عصر خود و حاکمیت فقیه جامع الشرایط در عصر غیبت، تأکید دارد. وی نظریه ولایت‌فقیه را براساس اندیشه سیاسی شیعه و الگوی امامت مطرح کرد و با استفاده از ادله مختلف، آن‌را برهانی ساخت. از نظر او، تنها حکومت معصوم و فقهای جامع‌الشرایط مشروعیت دارد و سایر حکومت‌ها نامشروع و جائرند و بر فقهای جامع‌الشرائط واجب است که با ایجاد شرایط، به طور انفرادی و یا دسته‌جمعی، تشکیل حکومت دهند.