سبد سفارش شما خالی است!

در این کتاب به‌طور کامل بیان می‌شود که در قرون نخستین هجری تا نیمه دوم قرن سوم، بیشتر دولت‌های شیعی توسط کسانی از نسل رسول خدا (ص) یا به نام افرادی از خاندان علوی به وجود آمد. بیشتر دولت‌های شیعی با سردمداری غیر علویان، از قرن چهارم به بعد مطرح شدند و اقتدار و نفوذ آنان هم از سلسله‌های نخستین شیعی فراتر رفت. پس از سقوط عباسیان در 656 ه . ق، با گسترش تشیع تعداد دولت‌های شیعی به‌خصوص با گرایش امامی افزایش یافت. در این دوره حضور دولت‌های سربداران، مرعشیان، آل کیا و مشعشعیان زمینه گسترش تشیع را در سرزمین ایران فراهم کرد. با برپایی دولت صفوی در ایران قرن دهم هجری، این دولت به دولت‌های شیعی هم‌زمان خود به‌ویژه در شبه‌قاره هند کمک نمود و توانست با حمایت از مؤلفان و مصنفان شیعی، دعوت از علمای شیعی جبل عامل، تأکید بر شیعی گرایی و توجه به زبان فارسی، دولتی پایدار را به وجود مخاطبان این کتاب دانشجویان مقاطع تحصیلات تکمیلی رشته تاریخ و علاقه‌مندان به تاریخ تشیع هستند.