سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در این پژوهش، با هدف شناسایی عناصر و اصول نمایش سنتی ایران (نقالی، معرکه‌گیری، نمایش‌های عروسکی، نمایش‌های شادی‌آور، و تعزیه) بر آن است چگونگی نفوذ و تاثیر این عناصر را در اصول نمایش‌نامه نویسی معاصر نشان دهد و این فرضیه را به اثبات برساند که "نمایش‌های سنتی اگرچه امروز مانند گذشته با همان کیفیت و ویژگی اجرا نمی‌شوند ;اما توانسته‌اند در آثار گروهی از نمایش‌نامه نویسان معاصر نفوذ یابند و از این طریق به حیات خویش ادامه دهند ."به همین سبب بحث آغازین کتاب درباره نمایش‌های سنتی ایران است که در پی آن سیر تاریخی نمایش‌نامه نویسی در ایران بررسی می‌گردد ; سپس در بخش اصلی کتاب، انعکاس نمایش‌های سنتی در آثار هفت نمایش‌نامه نویس معاصر ایران، در قالب دوازده اثر، نشان داده می‌شود که عبارت‌اند از : "حسن مقدم :جعفرخان از فرنگ آمده"، "ذبیح بهروز :جیجک علیشاه"، "علی نصیریان :افعی طلایی، بلبل سرگشته، و بنگاه تئاترال"، "بهرام بیضایی : چهار صندوق، مرگ یزدگرد، و غروب در دیاری غریب"، "ناصر ایرانی :ما را مس کنید"، "داوود میرباقری :معرکه در معرکه، و عشق‌آباد "و "حمید امجد : پستوخانه ."نویسنده در پایان چنین نتیجه می‌گیرد که حرکت چهار نویسنده حسن مقدم، ذبیح بهروز، علی نصیریان و بهرام بیضایی) از نمایش سنتی به سوی تئاتر ملی، موثر، مفید و کارساز بوده و سیر صعودی داشته است .ویژگی مشترک این چهار نویسنده آن است که فرصت و امکان تماشای نمونه‌های اصیل حداقل یکی از نمایش‌های سنتی ایران را داشته‌اند .اما با منسوخ شدن و استمرار نیافتن شکل‌های اولیه نمایش‌های سنتی، همچنین قوت گرفتن مکاتب و سبک‌های گوناگون تئاتر غرب در ایران، و نیز جدی تلقی نشدن هنر نمایش‌نامه نویسی، پویایی رو به رشد در آثار نویسندگان نسل نو (نظیر میرباقری و امجد) علی‌رغم کوششی که صورت گرفته متوقف مانده است .