سبد سفارش شما خالی است!

خواجه نصیرالدین طوسی، دانشمند و فیلسوف ایرانی است که در متون هفتم و هم‌زمان با حمله‌ی مغول به ایران می‌زیسته است. او به خدمت هلاگو درآمد و به وزارت رسید و به امر او رصدخانه‌ی مراغه را بنا نهاد. از وی آثار متعددی به‌جای مانده است که می‌توان به "تجرید الاعتقاد" و "اساس الاقتباس"، "منطق التجرید" و... اشاره کرد. در میان فلاسفه‌ی مسلمان خواجه نصیرالدین بیش از هر فیلسوف دیگری اهل گفت‌وگو بوده و این گفت‌وگوها را نیز در بسیاری از آثار خویش منعکس ساخته است. او با تمام فیلسوفان و دانشمندان بزرگی که در قرن هفتم هـ . می‌زیسته‌اند، گفت‌وگو کرده و گاهی نیز مکاتبه داشته است. زیرا خواجه نصیر به توانایی سخن و تاثیر شگفت‌انگیز گفت‌وگو سخت باور داشته و هوشمندانه در این راه گام برداشته است. به عبارت دیگر او با پیراستن علم کلام از جنبه‌های جدلی و سفسطی نه تنها به شکوفایی و گسترش آن کمک کرد، بلکه زمینه‌ای را فراهم ساخت که چند حوزه‌ی فلسفی در آن به منصه‌ی ظهور و بروز برسد. نویسنده در کتاب حاضر به بحث و بررسی درباره‌ی خواجه نصیرالدین طوسی و آثار وی پرداخته است. و از آن‌جایی که پس از بحث و بررسی در آثار متعدد و گوناگون این حکیم بزرگ به این نتیجه رسیده است که قدرت سخن و توانایی گفت‌وگو از جمله خصلت‌هایی است که می‌توان او را با این ویژگی شناسایی کرد، به همین دلیل خواجه را "فیلسوف گفت‌وگو" نام نهاده است.