سبد سفارش شما خالی است!

سابقۀ مقام فرمانفرمایی یا استانداری در تاریخ ایران به عهد هخامنشیان می‌رسد. ایران در دوران ساسانیان به چهار استان یا بخش بزرگ تقسیم شد. از زمان انقراض ساسانیان تا انقراض صفویه آن تقسیمات کم و بیش تغییر یافت؛ اما سلاطین صفویه نیز تحت تاثیر ساسانیان، کشور را به چهار والی‌نشین و 13 بیگلر بیگی تقسیم کردند. در دورۀ قاجار، با حضور فتحعلی شاه و وجود فرزندان متعدد وی ادارۀ مملکت به صورت ملوک الطوایفی درآمد و این وضع تا انقلاب مشروطیت ادامه داشت. ولی انقلاب مشروطیت و تنظیم و تصویب قانون اساسی و سپس متمم آن موجب شد که طرح تقسیمات کشوری در مجلس مطرح شود. در نهایت در تقسیمات کشوری، در 16 آبان 1316، کشور به شش استان تقسیم شد. یکی از این استان‌ها، فارس بود که در آن زمان به استان جنوب معروف شد و شهر یزد، آباده، شیراز، بوشهر، کرمان، جیرفت، داراب، فیروزآباد و... را شامل می‌شد. نگارنده، در مجموعه‌ای 2جلدی به معرفی والیان و استانداران استان بین دو انقلاب مشروطیت (1258 هـ) و انقلاب اسلامی (1357 ش) پرداخته است. جلد دوم این مجموعه ـ کتاب حاضر ـ شرح حال و زندگانی اجتماعی ـ سیاسی 29 نفر از والیان این استان از آذرماه 1304 تا 22 بهمن 1357 را دربرمی‌گیرد.