سبد سفارش شما خالی است!

در طول تاریخ فلسفه، فیلسوفان تفسیرهای متفاوتی از فیلسوفان دیگر و اندیشه آن‌ها ارائه کرده‌اند. «دریدا» از فیلسوفانی است که مُدام به فیلسوفان دیگر رجوع می‌کند. اما رویکرد دریدا، پرداختن انتزاعی و پراکنده به افکار و اندیشه فیلسوفی خاص نیست، بلکه وی با مراجعه به متون فیلسوفان از سویی در جست‌وجوی آشکار کردن وجوه مسکوت‌مانده سنت فلسفه بوده و از سوی دیگر از طریق همنشینی ساختارزدایانه با متون، امکانات متکثر منطوی در این متون را نمایان می‌کند. از این منظر، رویارویی دریدا با متون فلسفی، خوانشی ساختارزدا به‌جای تفسیری بازنمایانه از متون است. در میان فیلسوفان متعددی که توجه دریدا را به خود جلب کرده است، افلاطون از اهمیت زیادی برخوردار است. دریدا در مراجعه به متون افلاطون، سنت فلسفی غرب را مورد توجه قرار می‌دهد که با افلاطون شکل می‌گیرد و جایگاه خود را در فلسفه غرب تحکیم می‌بخشد. این کتاب شامل هفت فصل است که در هر یک از فصل‌ها با تأویل و بسط متن‌هایی از دریدا، یا مفسران و منتقدان او، سعی بر آن است تا خوانش وی از متن‌های افلاطون نشان داده شود. همچنین به منظور روشن شدن بحث‌ها، بخش‌هایی از رساله‌های افلاطون که تمرکز بحث بر آن‌ها بوده، از ترجمه‌های فارسی این متون نقل شده است.