تجربهگرایان
تجربهگرایی - تاریخ / فلسفه جدید - قرن 17م. / فلسفه جدید - قرن 18م.
یکی از مناقشات تاریخی بزرگ در فلسفه، توصیفی بود که «برتراندراسل» برای ستیز ایدئولوژیکی میان عقلگرایان و تجربهگرایان برگزید، یعنی ستیز میان عقل و تجربه در مقام منابع شناخت و تصورات یا اندیشهها. ولی «ر.ا. وولهاوس» در این تحقیق درباره تجربهگرایان چندان دلمشغول توجیه این برچسبهای قراردادی درخصوص مطرح کردن اندیشههای فلسفی حاکم نیست و این اجازه را میدهد که آن اندیشهها خود از جانب خویش سخن بگویند. نویسنده با قرار دادن فیلسوفان تجربهگرا در بستر فرهنگی معاصرشان رویکردهای متنوع آنان به فلسفه را میآزماید. او در وهله نخست روی شخصیتهای اصلی - بیکن، هابز، لاک، بارکلی و هیوم - تمرکز میکند، اما از فیلسوف فرانسوی به ناحق مورد غفلت قرار میگیرد. «پییر گاساندی» نیز بحث میکند و فصلی را به «انجمن سلطنتی لندن برای بهبود دانش طبیعی» اختصاص میدهد که در دهه 1660 بنیاد شد. او، درحالی روی سهم آنها در فلسفه نوین قرن هفدهم تمرکز میکند، که در وهله نخست به بحث از طبیعت شناخت و علمتجربی میپردازد، و جنبههای اخلاقی و سیاسی کار آنان را برجسته میکند و بر اهمیت اندیشههای آنان برای تفکر قرن بیستم، تأکید میورزد.