سبد سفارش شما خالی است!

شعر فارسی در ادوار مختلف دارای سبک‌های گوناگونی بوده است: سبک خراسانی؛ سبک شعر قرن ششم؛ سبک عراقی؛ سبک شعر حد واسط عراقی و هندی؛ سبک هندی؛ سبک دورۀ بازگشت؛ سبک دورۀ مشروطیت؛ و سبک شعر نو. سبک خراسانی از اوایل قرن چهارم تا پایان قرن پنجم هجری رواج داشته است. در سبک این دوره، لغات مهجور و روحیۀ تساهل دیده می‌شود. واقع‌گرایی در آن مشهود، و معشوق از مقام بلند و متعالی برخوردار است. موضوع محوری شعر این دوره، مدح ممدوح است. در سبک قرن ششم خصوصیاتی چون دشواری شعر و نیاز آن به شرح و توضیح، به کارگیری ردیف‌های دشوار، ظهور غزل در کنار قصیده و فراوانی مبالغه دیده می‌شود. سبک عراقی که از اوایل قرن هفتم تا اوایل قرن دهم در شعر معمول گردیده دارای خصوصیاتی است چون: درهم‌آمیختگی مختصات کهن و جدید، شقایق عشق، رواج عرفان، غم‌گرایی، آرمان‌گرایی، فراق و... در دوره‌های بعد نیز تحولاتی در سبک شعر پدیدار می‌شود که در سبک شعر نو، لغات و ترکیبات زبان فارسی امروز دیده می‌شود. در این نوع شعر، مخاطب شعر، مردم عادی جامعه هستند و مسائل سیاسی و اجتماعی در شعر وارد می‌شوند. ورود واقعیات، نیز هر نوع لغت‌ عامیانه از خصوصیات شعر این دوره است. نگارنده در کتاب حاضر پس از درج خصوصیات هریک از سبک‌های شعر فارسی و شاعران شاخص هریک، زندگی شاعران را به شیوۀ منظوم و به نقل از خود آنان بازگو می‌کند.