موعظه نوازشی بر فطرت
دین و آیین به طور کلی در همهی ابعاد امری فطری است و آنچه خدای متعال در قرآن به بندگان خویش امر و نهی میکند، ریشه در فطرت انسان دارد. گاهی انسانها به واسطهی جاهل بودن یا غفلت، از راه حق و مستقیم منحرف شده و به راههای نهی شده کشیده میشود. برای برگرداندن آنها به اصل خویش باید راه انبیاء را، که تبلیغ و امر به معروف است، در پیش گرفت که بهترین آنها بهرهگیری از موعظه است. موعظه تذکر و آگاهی دادن خیرخواهانه است تا به وسیلهی آن انسان متوجهی اشتباهات خویش بشود. نگارنده در کتاب حاضر داستانهایی اخلاقی را بیان میکند که در همهی آنها نقش موعظه و پند و اندرز بزرگان به خوبی روشن است. در داستانهای مختلف معنای وعظ، نحوهی وعظ کردن، هدف از وعظ، انواع موعظههای استدلالی و عملی، شروط مهم وعظ، و قابلیت وعظپذیری بررسی شدهاند.