برنامهریزی اجتماعی
رفاه اجتماعی / سیاست اجتماعی
برنامهریزی اجتماعی، فرآیند هدایت، جهتگیری و ایجاد نظم و هماهنگی در برنامههایی است که جنبة رشد و تعالی انسانی دارد و موجبات بهزیستی انسان را فراهم میآورد. شاید بتوان فعالیتهای تحت پوشش برنامهریزی اجتماعی را در سه زمینة گسترده برنامهریزی خدمات اجتماعی، در نظر گرفتن اولویتهای اجتماعی در برنامهریزی توسعه و تضمین مشارکت مردم در برنامهریزی طبقهبندی کرد. از لحاظ سابقة برنامهریزی در ایران، بخشهایی نظیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، آموزش و پرورش، بهداشت، تامین اجتماعی، مسکن، تفریحات، اوقات فراغت و... در قلمرو مسائل اجتماعی قرار میگیرند و در نتیجه، برنامهریزی در این بخشها را برنامهریزی اجتماعی میگویند. نگارنده در کتاب حاضر، نخست به تعریف مفاهیم مرتبط با موضوع برنامهریزی اجتماعی چون برنامهریزی سیاست اجتماعی، توسعة اجتماعی، محرومیت اجتماعی و... میپردازد. سپس، عمدهترین نظریههای برنامهریزی اجتماعی همچون نهادگرایی، تکثرگرایی نو، مقرراتگرایی، منسوخگرایی و... را بررسی میکند. در ادامه، موضوع سنجش و ارزشیابی برنامهریزی اجتماعی مطرح شده و در آن به موضوعات ارزشیابی برنامههای اجتماعی، خصوصیات شاخصها، درسهای مهم دربارة شاخصها و... پرداخته شده و در پایان نیز مباحثی چون اروپا، مهد دولت رفاه، پیشینه و روند برنامهریزی اجتماعی در ایران، بررسی برنامههای توسعه قبل و بعد از انقلاب و... مورد ارزیابی قرار گرفته است.