سبد سفارش شما خالی است!

در مقالات و رسائل و کتب که دربارة زبان‌های پهلوانی (زبانی که در دوران اشکانیان در ایران رواج داشت) و پهلوی (زبانی که در دوران ساسانیان در ایران رایج بود) نوشته شده است، روایتی واحد ولی به انشاهای گوناگون، حکایت از آن دارد که در دوران لااقل اشکانیان و ساسانیان، در زبان ایرانیان علاوه بر کلمات ایرانی، تعدادی لغات آرامی نیز بود که این لغات آرامی را به املای آرامی می‌نوشتند ولی به هنگام خواندن، معادل ایرانی کلمات آرامی را بر زبان می‌راندند و به این کار هزوارش می‌گفتند. اما با بررسی دقیق می‌توان گفت که هزوارش در زبان پهلوی وجود نداشته و تنها کسی که به آن اشاره کرده ابن ندیم بوده است. دیگر آن که فرهنگ پهلویک یک فرهنگ مترادفات در زبان پهلوی است. برای مثال در این فرهنگ کلمة پهلوی «بغان» معادل است با کلمه سریانی «الهیا». در سومین شماره از مجموعة «هوای تازه» پنج مقالة ادبی گرد آمده است. نخستین مقالة کتاب به کارنامة ادبی ذبیح بهروز اختصاص دارد. «هزوارش»، مردم فریب (مقاله‌ای در خصوص شاهنامه)، ابن خیام (مقاله‌ای دربارة یکی از فضلای معاصر ترکیه با نام عبدالبانی گولبینارلی) و الاستاذ (مقاله‌ای در زمینة کتاب فارسنامه و نسخه‌های مختلف آن) دیگر مقالات کتاب هستند.