سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب حاوی هفتاد قطعه‌ی پانتومیم برای اجرا در صحنه است که عناوین برخی از آن‌ها عبارت است از: پرواز، حشر، عادت، عکس یادگاری، مطالعه، پیازداغ، زیارت اهل قبور، آرمان‌خواه، فوت کوزه‌گری، زمان صفر، صندلی آرامش‌ساز، چتر و باد، و آواز بی‌صدا. بر این اساس نگارنده در مقدمه‌ی کتاب، تعریفی از پانتومیم به دست می‌دهد. به تصریح وی: "پانتومیم، بیان یک موضوع از طریق بازیگر بدون کلام، برای تماشاگر است. قدیم‌ترین نوع نمایش، پانتومیم بوده است. چرا که قبل از پیدایش زبان، انسان‌ها با بدن خود، مفهوم و مقصودشان را بیان می‌کرده‌اند. اگر بیان مقصود، موضوع و تماشاگر می‌داشته، پانتومیم می‌شده است و یک نوع نمایش مستقل". برای مثال در یکی از طرح‌های پانتومیم با عنوان "پیازداغ" مرد شماره یک، سرگرم تعریف کردن ماجرایی غم‌انگیز برای مرد شماره‌ی دو به زبان پانتومیم است. در این حال مرد 2 متاثر از ماجرا گریه می‌کند، به طوری که اشک او تمام صحنه را فرامی‌گیرد. سرانجام مرد 1 در سیلی که به وسیله‌ی اشک‌های مرد 2 در صحنه به راه افتاده غرق می‌شود، و مرد 2 با بالا رفتن از یک بلندی فرضی، از غرق شدن در اشک‌های خود نجات می‌یابد.