سبد سفارش شما خالی است!

پژوهشی در زمینه مذمت پادشاهان، شخصیت ها و حکومت های مختلف توسط شعرای معروف عرب در دوران حکومت عباسیان است. در ابتدای این اثر تعریفی از هجو و هجاء در لغت و اصطلاح شعری ارایه شده و پس از آن تاریخچه ای از آن در اشعار شعرای صدر اسلام، دوران حکومت امویان و عباسیان مطرح شده است. نویسنده آن گاه به انواع هجاء در شعر اشاره نموده و تأثیرپذیری آن از قرآن و سایر آموزه های اسلامی را بررسی نموده است. وی در ادامه به برخی از نمونه های طنزآمیز هجویات سروده شده در عصر خلافت عباسی توسط شعرایی همچون: بشار بن برد، ابونواس، دعبل بن علی خزاعی، ابن الرومی و المتنبّی اشاره نموده و مفاد این قبیل از اشعار را که در نقد و ارزیابی پادشاهان و خلفا و نیز حکومت های آن زمان بوده است، مورد بحث و بررسی ادبی و تاریخی قرار داده است. نویسنده به رسالت این قبیل از شاعران در متوجه کردن دولت ها به وظایف خویش در مورد مردم اشاره نموده و در قالب این اشعار میزان موفقیت آنان در این زمینه را بررسی نموده است.