سبد سفارش شما خالی است!

این واقعیت که حکومت‌ها بدون بهره‌مندی از منابع قدرت نرم نمی‌توانند در ادارة امور داخلی و مواجهه با بحران‌های خارجی توفیق لازم را داشته باشند؛ عمدة تحلیلگران را به آنجا رهنمون کرد تا نسبت به پرسش از چیستی قدرت نرم و منابع تولید آن حساس شده و از منظرهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بدان توجه کنند. مطابق برخی از نظرهای این تحلیلگران منابع قدرت نرم حکومت از ناحیة اصلاح مناسبات مردم و دولت تأمین می‌شود. از سویی، با به کارگیری اصول پاسخ‌گویی به نیاز ملت، مدیریت مقابله با تهدیدات با هدف صیانت جامعه از بحران، ترکیب راهبری و... می‌توان منابع قدرت نرم (قدرت غیرنظامی) را فعال کرد. در مجموع چنین می‌توان اظهار داشت که قدرت نرم رکن اصلی و محوری حکومت اسلامی را شکل می‌دهد. نگارنده در کتاب حاضر، تلاش کرده تا ضمن بررسی انتقادی منابع سخت‌افزاری قدرت کشورها (نظامی‌گری)، به ضرورت‌های راهبردی تمسک به منابع قدرت نرم ـ به وپژه از سوی کشورهای جهان سومی ـ اشاره داشته و از این طریق چشم‌اندازی نوین را در سیاست‌ورزی ترسیم کند. بدین منظور، کانون‌های نرم قدرت شناسایی و با استناد به تجارب کشورهای مختلف معرفی شده‌اند که در این میان دیپلماسی عمومی حرف نخست را می‌زند. همچنین در بخش آغازین کتاب به جهت تکمیل موضوع مورد بحث، مقدمه‌ای از سوی ناشر در موضوع «قدرت نرم در حکومت اسلامی» به قلم تحریر در آمده است.