دستور بیضایی
نگارنده در پژوهش حاضر بر آن است با نگاهی ساختگرایانه، نظام سبکی در آثار "بهرام بیضایی "را تدوین نماید .وی برای این منظور پنج نمایش نامه از بیضایی (مرگ یزدگرد، فتحنامه کلات، هشتمین سفر سندباد، جنگنامه غلامان، و گمشدگان) انتخاب نموده است .پژوهنده در این اثر سعی نموده نشانههای کلامی آثار بیضایی را بررسی کرده از این رهگذر نشان دهد که چگونه سه پاره نظم، نثر و شعر (براساس تعاریف زبانشناسی) در نمایشنامههای او به کار گرفته شده است .همچنین وی نشانههای نمایشی در آثار بیضایی را براساس محورهای استعاره و مجاز "رومن یاکوبسن "و دو گانههای "دوسوسور "بررسی میکند .مقوله بعدی این پژوهش، بررسی جایگاه روایت در آثار بیضایی است که براساس نظریات "تودوروف " صورت میگیرد .نگارنده در انتهای کتاب فهرستی از "هنجارگریزی واژگانی"، "هنجارگریزی نحوی"، "هنجارگریزی آوایی"، "هنجارگریزی گویشی"، "هنجار گریزی زمانی "و "هنجارگریزی معنایی "ـ در پنج نمایش نامه یاد شده ـ به دست میدهد .