سبد سفارش شما خالی است!

مؤلف در کتاب حاضر می‌کوشد با تفسیر معاهده «ان.پی.تی» ثابت کند که آیا آن‌طور که کشورهای غربی می‌گویند، پیوستن به پروتکل الحاقی و پذیرش نظارت‌های بیشتر جهانی، شرط برخورداری از استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای و غنی‌سازی اورانیوم است یا آن‌که چنین پیش‌شرطی وجود ندارد. نویسنده با استفاده از اصول تفسیر معاهدات بین‌المللی، نتیجه می‌گیرد که معاهده «ان.پی.تی» دارای سه رکن برابر است: استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای، منع گسترش و خلع سلاح هسته‌ای. این سه رکن هیچ تقدمی بر یکدیگر ندارند و درنتیجه پیوستن به پروتکل الحاقی شرط برخورداری از غنی‌سازی اورانیوم نیست. وی در کتاب حاضر تلاش کرده است با کمک گرفتن از قواعد تفسیر معاهدات به شرح مذکور در کنوانسیون 1969 «وین» حقوق معاهدات به سؤال فوق پاسخ گوید. او در ابتدا به سابقه انعقاد معاهده منع گسترش پرداخته و پس‌ازآن با استفاده از عناصر موجود در مواد 31 و 32 کنوانسیون 1969، یعنی سیاق، هدف و موضوع معاهده، کارهای مقدماتی و رویه‌های بعدی دولت‌های عضو معاهده به این نتیجه می‌رسد که ازنظر حقوقی هیچ‌یک از ارکان معاهده منع گسترش بر دو رکن دیگر تقدم و اولویتی ندارد و هر سه با یکدیگر برابرند.