سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در کتاب حاضر به نقد و تحلیل معنایی بیست شعر از شاعران نوپرداز پرداخته که بدین‌قرار است: "کتیبه/ مهدی اخوان ثالث"، "برج/ مفتون امینی"، "من هیچکس نیست/ شیما تیمار"، "گفتن از عشق ندارد مفهوم/ بنفشه حجازی"، "سقف اتکا/ خاطره حجازی"، "خویش نادرویش/ محمد زهری"، "و پیامی در راه/ سهراب سپهری"، ".... و حسرتی/ احمد شاملو"، "کنیز/ منوچهر شیبانی"، "سفر به خیر/ محمدرضا شفیعی کدکنی (م. سرشک)"، "رویاهای قاصدک غمگینی که از جنوب آمد/ سیدعلی صالحی"، "باغ بزرگ/ علیرضا صدفی (آتش)"، "وهم سبز/ فروغ فرخزاد"، "داغ/ شمس لنگرودی"، "خروش فردوسی/ فریدون مشیری"، "مادران همچنان خاموش‌اند/ محمد معتقدی"، "ای زمین، ای گور، ای مادر!/ نادر نادرپور"، "تای کفش پای تو/ سیروس نیرو"، "کارخانه/ منوچهر نیستانی" و "قایق/ نیما یوشیج". برای نمونه، نگارنده در بخشی از تحلیل "کتیبه" سروده‌ی "مهدی اخوان ثالث" تصریح می‌کند: "کتیبه، سرود یاس و دلگیری است. آواز غمگنانه‌ی انسان‌‌هایی است که در پی تلاش‌ها و جست و جوها به پوچی و خلا برخورده و از سر اندوه و دلمردگی به هیچ رسیده‌اند. اگر چه این اندوه و سرخوردگی نمی‌تواند اسطوره‌ای برای انسان‌های تلاشگر و مبارز باشد، اما نمی‌توان صداقت شاعر را دربرداشت از رویدادهای زندگی انکار نمود... آغاز کتیبه روشن‌کننده‌ی وضعیت انسان‌های خسته‌ی در زنجیر افتاده‌ای است که تنها پیوستگی آن‌ها زنجیر است و بس. دنیای این مردان، زنان، جوانان و پیران آن‌چنان کوچک و افسرده است که تلاش آن‌ها برای آشنایی با هم تنها تا بلندای زنجیر بسته برپای آنان است که البته نه تنها بلندایی ندارد که بسیار کوتاه هم هست. در برابر این جمعیت به زنجیر بسته شده، تخته‌سنگی است که در چشم‌انداز این گروه خسته‌ی انبوه، چنان کوهی می‌نماید، با همان راز و رمزش".