سبد سفارش شما خالی است!

یکی از ناشناخته‌ترین دوران تاریخ فلسفۀ اسلامی، مقطع بین زمان «خواجه نصیرالدین طوسی» و «میرداماد» است. این دوره را برخی به غلط، دورۀ فترت فلسفۀ اسلامی می‌دانند. اما واقعیت آن است که اکثر کتب و آثار اندیشمندان این دوره ـ که از آن به دورۀ مکتب شیراز یا حوزۀ فلسفی شیراز یاد می‌شود ـ به صورت نسخه‌های خطی در کتابخانه‌های داخل و خارج کشور پراکنده‌اند. بر این اساس هم اندیشمندان این دوره ناشناخته‌اند و هم طرز اندیشۀ آنان بر دیگران چندان هویدا نیست. نگارندۀ کتاب حاضر از آن‌جا که مسئولیت کمیتۀ حکمت و عرفان کنگرۀ بزرگ مکتب شیراز (در آذرماه 1387) را بر عهده داشته است به تالیف این کتاب اقدام و آن را در دو بخش تدوین کرده است: در بخش نخست به معرفی اجمالی حوزۀ فلسفی شیراز و سپس به تفصیل به «غیاث الدین منصور دشتکی» پرداخته است که سرآمد فیلسوفان این دوره و نقطۀ اوج مکتب فلسفی شیراز محسوب می‌شود. در دو فصل مجزا نیز دو اندیشمند برجستۀ این مکتب یعنی «سید سند» و «محقق خفری» معرفی شده‌اند. در پایان این بخش علل افول حوزۀ فلسفی شیراز به اجمال بیان گردیده است. در بخش دوم کتاب برای معرفی غیاث‌الدین منصور یکی از رساله‌های وی تحت عنوان «منازل السائرین و مقامات العارفین» همراه با ترجمه و تعلیق آورده شده است.