سبد سفارش شما خالی است!

غروب بود. دوباره غروب دلگیری که همه غصه‌ها را مهمان ناخوانده قلب شکسته‌اش کرده بود. آقا محسن بعد از ساعت‌ها درد کشیدن، بالاخره با مسکن خایی که خورده بود، آرام شده و به خواب رفته بود. نگاهش از آسمان سرخ پاییز زده‌ای پشت پنجره اتاق محقرشان، به سمت صورت لاغر و بی‌رنگ پدرش که در خواب هم هنوز چهره‌ای مچاله داشت، سر خورد و بغض را فرو خورد؛ اما بی فایده بود. اشک‌های سمج از بین مژه‌های طاقت تابدارش بیرون ریخت و بر گونه ظریفش جاری شد. دستش را از سینه برداشت و اشکش را پاک کرد. ساعت نزدیک هفت بود و می‌دانست آقا رضا طبق قولش به دیدنشان می‌رود.