قهر و لطف در مثنوی معنوی مولانا
مولوی، جلالالدین محمدبن محمد، 604 - 674ق. مثنوی - نقد و تفسیر / شعر فارسی - قرن 7ق. - تاریخ و نقد / مولوی، جلالالدین محمدبن محمد، 604 - 674ق. مثنوی - لطف الهی / مولوی، جلالالدین محمدبن محمد، 604 - 674ق. مثنوی - غضب الهی
لطف و مهر خداوند مانند سایر صفات او، حد و اندازهای ندارد. بنابراین هرکس باید بکوشد تا ظرفیت خود را برای دریافت خود را برای دریافت آب رحمت خداوند فراختر گرداند و هیچکس، هیچگاه نباید از لطف حق مأیوس و ناامید باشد. در مورد قهر باید گفت که خداوند هم در دنیا و هم در آخرت، خشم خود را آشکار میسازد و جهل و نادانی و غفلت مرحلهای از قهر خداوند است. بحث از این صفات از کهنترین و مباحث در تاریخ کلام اسلامی بوده و در آثار بسیاری از هنرمندان ایرانی نیز به آنها پرداخته شده است. یکی از مهمترین گنجینههای تاریخی ایرانزمین، مثنوی معنوی است. کتاب حاضر با هدف بررسی دو صفت قهر و لطف در این گنجینه بزرگ ادبیات فارسی به رشته تحریر درآمده است.