سبد سفارش شما خالی است!

«خودشناسی» و «عدم خودشناسی» نقش مهمی در بالا بردن یا پایین آوردن اخلاق دارد، به یقین می‌توان ادعا کرد که ریشۀ تمام فسادها عدم خودشناسی می‌باشد. اگر انسان نداند که از کجا آمده و به کجا می‌رود و علت آمدنش چه بوده است نمی‌تواند برای خود خط‌مشی درستی اتخاذ کند؛ به همین دلیل انسان باید در سایۀ علم، از جهان و اسرار جهان آگاه‌تر گردد و هم در سایۀ ایمان و تعلیمات پیامبران به خودآگاهی و خودشناسی برسد؛ به این معنا که مقام واقعی خود را در عالم وجود درک کند و بداند یک موجود مادی نیست و پرتو روح الهی در اوست. بنابراین، وقتی انسان همه‌چیز را از خدا بداند و بازگشت همه را به سوی او بداند دیگر جایی برای منیت‌اش باقی نمی‌ماند و بدین‌طریق می‌تواند شناختی واقع‌بینانه از خود داشته باشد. بدون تردید راه نجات انسان‌ها شناخت خویشتن است چنانچه در اسلام، معرفت و شناخت انسان، سرچشمۀ همه شناخت‌ها و کمالات است. مولف در این نوشتار سعی دارد این نکته را یادآور شود که انسان می‌تواند با خودشناسی به خداشناسی برسد، بنابراین در شش فصل به بررسی خودشناسی و رابطۀ آن با خداشناسی پرداخته است.