سبد سفارش شما خالی است!

زیارت بقعه‌ی قدسی حضرت اباعبدالله الحسین( ع ) هدیه‌ای الهی و تحفه‌ای ملکوتی است که پروردگار متعال به دوستداران و دلدادگان حضرتش عنات فرموده است. خداوند خواسته که دلهای اهل طاعت و اخلاص، پرکشنده‌ی کوی مبارک آن بزرگوار باشد. این دل‌های گداخته به هر بهانه‌ای و با هر نشانه‌ای به یاد دیار بهشتی محبوبشان می‌افتد و هوایی مولایشان می‌شوند. اینان همیشه آرزوی کربلا دارند و پس از هر دیدار، دیری نمی‌گذرد که دوباره دلتنگ بین الحرمین می‌گردند. حضرات ائمه(ع) اهتمام ویژه‌ای داشته‌اند که شیعیان و محبانشان - در صورت امکان - زود به زود و در فاصله‌های زمانی کوتاه به زیارت امام حسین (ع) مشرف شوند و این خود نشانه‌ی واضحی از فضیلت زیارت آن حضرت است. خداوندمتعال پیش از برگزیدن مکه به عنوان حریم امن خویش کربلای معلی را این گونه شرافتی بخشیده است و به این ترتیب رتبه‌ی کربلا بسیر شریف‌تر از مکه است. در روایت شریفه، خداوند نسبت فضیلت مکه به کربلا را همانند نسبت قطره‌ای ناچیز به دریای با عظمت دانسته است. مکه و کعبه را در آفرینش، طفیلی حضرت سیدالشهداء معرفی نموده است. به این ترتیب می‌توان گفت: اگر امام حسین(ع) نبود کعبه‌ای هم نبود. پس کعبه به گل روی اباعبدالله(ع) شرافت یافته و به خاطر کربلا برسرزمین‌های دیگر برتری داده شده است. مجموعه‌ی حاضر به بررسی فضیلت زیارت ‌کربلا اختصاص دارد. در فصل پایانی کتاب نیز متن وترجمه‌ی بلندترین زیارت سیدالشهداء (ع) گنجانده شده است.