سبد سفارش شما خالی است!

پوچی و بیهودگی و ابتذال برآمده از این دو، از مضامین برجستۀ طنزپردازی در نمایش امروز جهان است. نمایش بیهودگی یا آن‌چه که به اصطلاح «پوچ‌گرایی» نامیده می‌شود، فقط از آن «تئاتر ابزورد» نیست. از دیرباز، به ویژه در دوران شکوفایی کمدی در روم باستان، رگه‌هایی از پوچ‌گرایی را در آثار کمدی‌نویسانی چون «پولوتوس» مشاهده می‌کنیم. «شکسپیر» از مضمون پوچی و بیهودگی در آثار خود بهره برده است. «مولیر» و پس از او «ماریوو» نیز مضمون بیهودگی سنت‌های پوسیدۀ اجتماعی را گاه دستمایۀ کار خود قرار می‌دهند. اما در اواخر قرن نوزدهم به همت نمایش‌نامه‌نویسانی چون «چخوف» و «کورتولین»، بیهودگی و ابتذال پوچی مناسبات انسانی تبدیل به جانمایه یا اصطلاحا محورکنشی نمایش شد. مجموعۀ حاضر حاوی شش نمایش‌نامۀ تک‌پرده‌ای از کمد‌ی‌های منتسب به این‌گونه طنز تحت این عناوین است: «جشن سالگرد/ آنتون چخوف»، «ناظران/ ژان ـ کلود دانو»، «سرکلانتر خوش‌قلب/ ژرژ کورتولین»، «مجلس رقص جلادان/ آندره رانسن»، «دو در و یک‌ نیمکت/ داریوش مودبیان» و «اشتباه قضایی/ یولان سیمون».