روانشناسی داستانی (خود و جامعه را در آیینهی خود و جامعه دیدن)
نگارنده در کتاب حاضر، در قالب یک گفتوگوی داستانمانند، به طرح موضوعات مختلفی پرداخته که هرکسی تا حدودی با آنها درگیر است. از جمله: انتقاد از خود، امتیازهای شیر یارانهای، سازگاری و ناسازگاری زمان، علت واقعی جنگ و ستیزها، عشق، تشویق و تنبیه، آموزش و پرورش، ازدواج، و بگومگوی مادر و دختر. برای مثال نگارنده در بخشی از کتاب خاطرنشان میسازد: برای پیشبرد اهداف آموزش در نظام شورایی، این نکات از اهمیت برخوردارند: 1- هدف از تحصیل، گرفتن مدرک نباشد. 2- هر دانشآموز از دبستان تا دانشگاه، دلیل فراگرفتن دروس مربوط به خود را بداند و ناآگاهانه هیچچیزی را فرانگیرد. 3- از ایجاد حس رقابت فردی، برای بالا بردن انگیزهی دانشآموزان به منظور درس خواندن اجتناب شود. 4- از مقایسهی افراد و به رخ کشیدن برتریهای آنها نسبت به یکدیگر، به منظور بیارزش دانستن حس حسادت و حقارت و غرور فردی پرهیزگردد. 5- با دادن کار جمعی به دانشآموزان و کمک در انجام موفقیتآمیز آن، و ایجاد این حس که هرکاری بدون شرکت جمعی به سرانجام مفید و دلچسب نمیرسد، باید حس دوستی، وحدت، و کار شورایی را در ذهن دانشآموزان عمیقتر کرد.