سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، به بررسی و تشریح شعر زنان ایرانی از «رابعه» تا «پروین دولت‌آبادی» می‌پردازد. مؤلف بیان می‌دارد که در تاریخ ایران، زنان فرهنگ‌ساز اغلب شاعرند. درواقع شعر محملی بوده که زنان توانسته‌اند به نحوی مقبول، توان خود را در آن به عرصه ظهور برسانند. شعر که نمادی از زیبایی، هماهنگی و نجوای درون است وقتی از چشمه وجود زن که خود سرچشمه عاطفه، عشق و مهربانی است، می‌تراود آمیزه‌ای برمی‌آید در اوج شکوه و کمال. زنی که شعر می‌سراید بارانی است که می‌بارد و طراوت می‌افزاید. شعر یکی از معدود عرصه‌هایی است که زنان بیش از دیگر عرصه‌های هنری برای بیان احساسات، تجربه‌ها و خواسته‌های درونی به آن روی آورده‌اند.