سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در کتاب حاضر نخست، به فاصلة میان کاربرد امروزی واژگان «تراژیک» و «تراژدی» و ریشة آنها در قرن پنجم در «آتن» می‌پردازد و عقاید متنوعی را دربارة تقدیر و حادثه و اهمیت اختلاف نظر «افلاطون» و «ارسطو» دربارة ادعای حقیقت‌گرایی تراژدی و اثرات آن بر تماشاگر، مطرح می‌سازد. سپس، به این احتمال می‌پردازد که تراژدی به عنوان هنری پویا، به گذشته‌ای تعلق دارد که در آن اعصار، هنرمندان و مخاطبان دارای باورهای مشترک دینی و اعتقادات واحدی دربارة رنج و مکافات بوده‌اند. در ادامه، عقاید نظریه‌پردازان تاثیرگذاری چون: «هگل» و «نیچه» در ارتباط با تراژدی را مطرح می‌کند. نویسنده با طرح مسئلة کمدی در تراژدی، نقش خندة گزنده را در ارتباط با شخصیت‌ها و تماشاگران تحلیل می‌کند. و در پایان، به مسئلة پایان تراژدی و انتظارات پیچیده‌ای که برای عدالت و حقیقت در تماشاگران ایجاد می‌کند، می‌پردازد.