سبد سفارش شما خالی است!

حافظ نه تنها عشق را پاسخی به مساله وجود انسان می‌داند، بلکه فراتر از آن، انسان و کائنات را زادة عشق برمی‌شمارد و عشق ورزیدن را ناشی از قصد و نیت انسان برای وصول به محبوب می‌داند و سعادت را نمرة نهایی آن عشق به حساب می‌آورد. حافظ معتقد است که عشق، این موهبت الهی از بدو خلقت به همة کائنات اهدا گردیده است. جایگاه این عشق ازلی از نظر همة عرفا به ویژه حافظ، دل انسان کامل است که از آن به جام جهان‌بین تعبیر شده است. در کتاب حاضر، نگارنده کوشیده تا عشق و چگونگی کاربرد آن را در اشعار حافظ همراه با مصادیقی از ابیات این شاعر بلندآوازه بررسی کند و این نظرات را با نظرات برخی از روان‌شناسان و جامعه‌شناسان غربی در خصوص عشق مقایسه نماید. فصل نخست کتاب نیز به تعریف لغوی و اصطلاحی عشق و پیشینة عشق در برخی از اندیشه‌های عارفان، ادیبان و فیلسوفان اختصاص دارد.