سبد سفارش شما خالی است!

در این کتاب نویسنده نشان می‌دهد که اصول "الهیات "و "فلسفه "در تفکر ایرانی‌اسلامی همواره با هم آمیخته است و هر چند عقلای اسلامی در منطق و الهیات به پیشرفت‌های چشمگیری دست یافته‌اند اما در فلسفه راه را به خطا رفته‌اند و از معنای فلسفه فاصله گرفته‌اند .نگارنده فصل پایانی کتاب را که "فیلسوف، سیاستمدار، شهید"عنوان گرفته به آسیب‌شناسی تفکر در محدوده کشورهای اسلامی اختصاص داده، طی آن خاطر نشان می‌کند :تفکر ستیزی از عوامل عمده در رکود حرکات پیشروی فکری در سده‌های گذشته بوده است .وی در این راستا از تحلیل داستان "سیاوش "و "یحیی "آغاز می‌کند، از تکفیر "ابن سینا "و "مولوی "یاد می‌کند، به مرگ فجیع سهروردی اشاره می‌کند، سرنوشت حزن‌انگیز ابن رشد و مصایب ملاصدرا را به یاد می‌آورد و سپس به نقد تحلیل‌هایی می‌پردازد که تاکنون از این روند تاریخی انجام شده است .وی همچنین در این کتاب سوالاتی در باب فلسفه مطرح نموده، سپس به پاسخگویی آن برآمده است .برخی از سوالات بدین قرار است : فلسفه چیست؟، فلسفه یا الهیات؟ افلاطون یا زرتشت؟ آیا فیلسوفان اسلامی "فلسفه " و "منطق "را با هم اشتباه کرده‌اند؟ جایگاه فلسفه در تفکر اسلامی کجاست؟ و اگر جایگاهی دارد، پس چرا بسیار دیده‌ایم که فیلسوف ما همزمان با پوشیدن کسوف فلسفه، ردای شهادت، را هم بر تن کرده است؟ .