سبد سفارش شما خالی است!

"فردریش ویلهم نیچه" در سال 1844 م در شهر روکن به دنیا آمد. پدرش کشیش پروتستان بود. نیچه در دانشگاه لایپزیگ وبن در رشتۀ زبان‌شناسی قدیم تحصیل کرد و در 24 سالگی استاد زبان‌های یونانی و لاتینی در دانشگاه بال ـ سوییس ـ شد؛ وی در سوییس با ریشارد واگنر ـ موسیقی‌دان بزرگ آلمانی ـ آشنا شد. نیچه در طی جنگ فرانسه و پروس، مدتی در بیمارستان‌های نظامی پروس خدمت کرد ولی به علت بیماری به بال بازگشت و به تدریس فلسفه و ادبیات یونانی پرداخت. او در سال 1879 به علت بیماری از تدریس کناره گرفت و برای بازیافتن سلامت‌اش بارها سفر کرد. تا این که در سال 1889 دچار بیماری روانی سختی شد و سرانجام در اوت 1900 در وایمار درگذشت. گئورک براندی در سال 1888 در دانشگاه کپنهاگ به نشر افکار او پرداخت. 10 سال بعد شهرت نیچه جهانگیر شد. در نظر نیچه، جهان،اراده‌ای برای قدرت است و جز این چیزی نیست. با این نظر، نیچه غایت تمام ادیان و عقاید فلسفی را برای بنای جهانی معنوی و مطلوب، که فوق این جهان یا موازی این جهان باشد نفی می‌کند. به نظر او مفاهیم ابدی و آن سوی جهان، همه ساخته و پرداختۀ ذهن بشر و مفاهیمی پوچ و واهی هستند. نیچه هوش و عقل و شعور را اصل و بنیاد نمی‌داند؛ آن‌چه در نظر او اصیل است، اراده و غریزه است و هوش و عقل، خادم اراده و در خدمت آن هستند. از جمله آثار مهم او می‌توان به "چنین گفت زرتشت"، "انسانی، زیاده انسانی"، فراسوی نیک و بد: پیش‌گفتاری به فلسفۀ آینده" و "تبارشناسی اخلاق" اشاره کرد.