آسیبشناسی زمان در نهجالبلاغه
علیبنابیطالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40 ق. نهج البلاغه
یکی از ویژگیهای انسان مومن و عاقل در کلام معصومین (ع)، زمانشناسی و حضور در بستر زمان معرفی شده است؛ یعنی از زمان خود غایب نبودن و از حوادث و اتفاقات روزگار خویش مطلع بودن و آسیبها و آفات زمان خود را دانستن؛ تا فریب اهل خدعه را نخورده و به رایگان دین و انسانیت و ارزشهای اخلاقی خویش را فدای برتریطلبی و تفوق یک مقطع زمانی خاص نکنند آسیبشناسی جامعه و زمان، از مهمترین ارکان اقدام به امر به معروف و نهی از منکر و ساختن جامعه و تربیت افراد است. بنابراین بر اهل ایمان و انسانهای پیرو قرآن لازم است که زمان خود را بشناسند و با آسیبها و آفات آن مبارزه کنند تا در مسیر توحید، عدالت و آزادی، ثابتقدم باشند. موضوع زمان و فساد و صلاح آن از جمله موضوعاتی است که امام علی (ع) در گفتار خویش به آنها اشاره کرده است. نگارنده در کتاب حاضر به بررسی این موضوع و آیندهنگریهای حضرت علی (ع) دربارهی روز و روزگار میپردازد.