سبد سفارش شما خالی است!

از مجموعة مطالعه و تحقیق در متون اصیل روایی، تاریخی و آموزشی دین اسلام، این طور استنباط می‌شود که دین اسلام به نواهای خوش و هماهنگ با کاروان نظام آفرینش و فطرت انسانی روی خوش نشان داده است و انسان‌های رشدیافته و طالب کمال را از خطر آهنگ‌های مصنوعی و نغمات شوم انحطاط‌آور آگاه کرده است. یکی از دلایل روشن و صریح این که فرهنگ انسان‌ساز اسلام نسبت به نواها، آهنگ‌ها و موسیقی‌های حرام روی خوش نشان نداده است، این است که اساسا بافت موسیقی‌های حرام در راستای افعال و تمایلات نامعقول و نامشروع ریخته شده و عموما در مسیر جداسازی انسان از متن قضایا و تحولات اجتماعی بوده است. هم‌چنان که کارگردانان ورزیده و ماهر سینما از این نیروی خارق‌العادة موسیقی، در راه جدا کردن بیننده از واقعیت موجود استفاده می‌کنند. نوشتار حاضر، پژوهشی است از «علی اسماعیل‌پور» ـ دانشجوی مدرسة عالی تربیتی و قضایی قم ـ که در شش فصل، این عناوین را شامل می‌شود: لغت موسیقی به چه معنا است؟؛ موقعیت موسیقی در قرون وسطی؛ تاریخ موسیقی ایران؛ موسیقی در قرآن و روایات اسلامی؛ طرفداران موسیقی چه می‌گویند؟؛ و آثار موسیقی حرام در روایات اسلامی.‌