سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر دربرگیرنده نمادهای طبیعی یا حقیقی است که به‌مرورزمان و به‌صورت ناخودآگاه، از سوی انسان‌های اولیه به‌صورت نمادین در زبان به‌کاررفته‌اند و کم‌کم معنی هنری آن‌ها در کنار معنی قاموسی‌شان در ذهن کاربران زبان ماندگار شده است. نویسنده در کتاب حاضر فقط به بررسی نمادهایی پرداخته است که در متن‌های آیینی ایران کهن، دارای ریشه‌های فرهنگی، دینی و آیینی هستند. وی نخست در بخش یکم در گفتاری کوتاه زمینه‌های مکانی درمانی ایجاد چنین نمادهایی را در فرهنگ ایرانی روشن ساخته و در بخش دوم و سوم نشان داده است که ایرانیانی که خورشید و آتش و شب و زمستان را در برابر یکدیگر می‌دیدند در چه سرزمینی می‌زیسته و زایش و زندگی در چنان سرزمینی چگونه در ساختن دیدگاه آن‌ها مؤثر بوده است. در بخش چهارم به دیو به‌عنوان نماد حکومت‌کنندگان ستمگر و رابطة آن با دروغ پرداخته‌شده است و بخش‌های پنجم و ششم و هفتم به ترتیب به باورهای آیینی، نمادشناسی رنگ‌های سپید و سیاه و نمادشناسی جانورانی چون خروس، سگ و گرگ، وزغ، بوم و خفاش اختصاص دارد.