سبد سفارش شما خالی است!

«فرهنگ از جمله اموری است که با پیچیدگی‌های جوامع بشری، نقش و کاردکرد بنیادی‌تری پیدا می‌کند. در ایران نیز از آغاز قرن نوزدهم، فرهنگ به موازات امور سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مورد توجه نخبگان و برخی از دولت‌مردان قرارگرفت.» در دوره پهلوی اول هم برای هویت‌سازی جدید در جامعه، با اتکا به دو شاخصه ناسیونالیسم باستان‌گرا و تجدد غربی، انجمن‌ها و مؤسسه‌های فرهنگی ـ اجتماعی بسیاری تأسیس شدند. این انجمن‌ها در دو حیطه داخلی و خارجی فعال بودند. آن‌ها بیشتر در تقابل با کانون‌های سنتی بوده و به نوعی آموزه‌های مدرن را ترویج می‌کردند. کتاب حاضر روایتی مستند از اهداف و فعالیت‌های برخی از این انجمن‌ها و مؤسسه‌ها است.