عرفان و ادب در عصر صفوی
عرفان در شعر / عرفان در ادبیات / عرفان - تاریخ / ایران - تاریخ - صفویان، 907 - 1148ق.
در کتاب حاضر، کوشش شده پیشزمینههای شکلگیری مباحث عرفانی و حکمی دوران صفوی بررسی شود و در خلال آن، به معرفی آثار حکمی، عرفانی و ادبی عارفان و شاعران این دوره پرداخته شود. دودمان صفوی از سال 907 ق. در ایران فرمانروایی کردهاند. پادشاهان این سلسله دوازده تن بودند که فرمانروایی آنها تا سال 1163 ق. ادامه یافت. در این دوران گسترش فرهنگ ادبی پدید آمده است. در شعر و ادب این دوران عشق، عرفان، اخلاق و مذهب تشیع به هم آمیخت و سبک هندی در سرایش اشعار در این دوران رواج یافت. «واعظ قزوینی»؛ «وحشی بافقی»؛ «سید قطبالدین محمد نیریزی»؛ «رفیقی دکنی»؛ «طالب آملی» و... از شعرا و عارفان نامی آن دوره هستند.