سبد سفارش شما خالی است!

خواجوی کرمانی، کمال الدین ابوالعطا محمود بن علی بن محمود، مشهور به نخل بند شعرا، یکی از شاعران تأثیرگذار قرن هشتم است. پیوند شعر او با سعدی و نظامی و رابطه شعر حافظ با آثار او، برای آشنایان شعر و ادب فارسی مسلم و معروف است. از جمله آثار خواجو، رسائل چهارگانه اوست: شمع و شمشیر، سراجیه، شمس و صحاب و نمد و بوریا. این رساله، نثری آراسته و آمیخته به نظم و از نوع مناظره‌های ادبی‌اند، از نظر مایه‌های ادبی و فواید گوناگون زبانی، در مقایسه با آثار دیگران ویژگی و برجستگی ممتازی دارند. رسائل خواجو در سال 748 ق و در روزهای اقامت او در کرمان نوشته شده‌اند و نخستین بار است که با استفاده از دست نوشته‌های شناخته شده، تصحیح و عرضه می‌شوند.