سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده پس از مقدمه‌ی کوتاهی درباره‌ی ادبیات اوکراینی، یکی از افسانه‌های این دیار را معرفی می‌کند. در این افسانه، خواهری به دست خواهر دیگر به قتل می‌رسد و بوته‌ی بداغی که (مانند سرو در ابیات فارسی سمبل زیبایی و موزون بودن است)، روی قبر مقتول، رشد می‌کند و هنگامی که از روی اتفاق، فلوتی از آن درست می‌کنند، فلوت مذکور به صدا درآمده، مجرم و نوع جرم او را فاش می‌سازد. به تصریح نویسنده: "هدف از این داستان‌های تخیلی مجرمانه، اثبات این حقیقت است که دیر یا زود، جرم آشکار می‌شود و حتی اگر آدمیزادی شاهد آن نباشد، طبیعت، خود علیه قاتل، شهادت می‌دهد (ماه در آلمان، لک‌لک، نی و غیره). از این منظر، فلوت اوکراینی که با صدای دخترانه‌ی سوزناکی آواز می‌خواند، با استعاره‌ی انجیلی "سنگی که تا آسمان، بانگ برمی‌آورد"، هیچ تفاوتی ندارد: این داستان فولکلور، دیرزمانی است که ریختن خون بی‌گناه را نه تنها شکستن قانون انسانی بلکه قانون کیهانی و الهی و جرم علیه کائنات می‌پندارد. متاسفانه در قرن گذشته تمدن ما به نحو غیر قابل بازگشتی، این حساسیت را از دست داد. صحنه‌های متعددی از قتل و خونریزی که به واسطه‌ی رسانه‌های جمعی به ما تحمیل می‌شود، وحشت مرموزی را که قبلا از خون‌ریزی به مثابه‌ی عملی غیر طبیعی و کمرآلود در نهاد انسان وجود داشت، به کلی از بین برد، به طوری که این وحشت فقط در کودکان هنوز پابرجاست".