سبد سفارش شما خالی است!

بحث اصلی این کتاب، تحلیل انتقادی گفتمان‌های مسلط در مطالعات هنر اسلامی است. ازجمله محدودیت‌ها و موانع پژوهشی در عرصه مطالعات هنر اسلامی، شیوه توصیف‌محور مستشرقین و نگرش‌ انتزاعی سنت‌گرایان است که تفکر‌ و مواضع پژوهشگران را به سمت سستی، خنثی‌شدگی و نگرش‌های کلی سوق می‌دهند و قدرت نقد و نگرش‌های اجتماعی و فرهنگی در این قلمرو مطالعاتی را از آن‌ها سلب می‌کنند و با اسطوره‌ای جلوه دادن نظریه‌ها و نوشتارهای متعدد حکمی و عرفانی و نیز گرایش‌های بنیاد‌گرایانه افراطی در هنر، فضایی را ایجاد کرده‌اند که گویی گفتمان هنر اسلامی ازجمله قلمروهای نقدناپذیر است. نویسنده با نگاهی انتقادی به تعاریف و رویکردهایی که چیستی هنر اسلامی را تبیین کرده‌اند، کوشش کرده است تا با آشکار ساختن سفسطه‌‌های تفسیری برخی از گفتمان‌ها، تصویر روشن‌تری از فرایند مطالعات نظری در عرصه هنر اسلامی ارائه دهد.