سبد سفارش شما خالی است!

"تراژدی" تقلید یک عمل شریف است که تا پایان خود ادامه می‌یابد و دارای گستره‌ای است؛ در زبانی سرشار از چاشنی‌هایی که هر نوع آن جداگانه بر حسب بخش‌های اثر به کار رفته است؛ این تقلید به وسیله‌ی روایت، و با ایجاد ترس و ترحم، عواطفی از این ژانر را تصفیه می‌کند. وفور و جدیت خارق‌العاده‌ی همه‌ی هنرهای شعری که این تعریف را تفسیر می‌کنند، و مجموعه داده‌های پراکنده‌ی فن شعر، تا قرن هجدهم اندیشه‌ی فرمی بسیار ظریف و دشواری را مستقر می‌سازند که عبارت از بیان یک تراژیک ناب است و ترسیم حدود و ثغور آن بسیار مشکل به نظر می‌رسد. نتیجه آن می‌شود که نهایتا فرم تراژدی در سنت و عرف و آکادمیسم متحجر شد. هنگامی که به نظر رسید این فرم همه‌ی امکاناتش را از دست داده و از محتوا خالی شده است، ضرورت یک فرم دیگر رخ نمود: فرم درام. درام به رقابت آشکار با تراژدی می‌پردازد و هم‌زمان، اخلاقیات و زیبایی‌شناسی آن را زیر سوال می‌برد. نظریه‌پردازان و پدیدآورندگان، با آن که هنوز به اعتبار مقوله‌های موجود پای‌بند هستند، اساسا تحت فشار دیدرو، مرسیه و بومارشه، آرزومندند از طریق تاثرات، تخیلات واقع‌گرا، تابلو و نقاشی شرایط، راه سومی را بین کمدی و تراژدی جا بیندازند و آن، نمایش‌نامه‌ی "جدی" است. کتاب پیش رو، متنی پژوهشی در تئوری و فلسفه و عملکرد تئاتر و تئاتر مردان، از یونان باستان تا اروپای قرن بیستم است که طی آن تحول ژانرهای مختلف تئاتر در قرون مختلف بررسی و تاریخ و خط سیر این دگردیسی‌ها دنبال می‌شود.